The Austrian Business Cycle

แปลโดย : Claude 3 Opus (Pro)

The Austrian Business Cycle

Reading the 1923 annual report of the Federal Reserve would determine the trajectory of Hayek’s career as an economist for decades to come.

In the document, the American central bank explained how it used its control of the quantity of money to ensure stabilization of economic activity. More specifically, the American monetary authority explained how it leveraged interest rates as a policy instrument: a very new concept at the time, put forward by what was itself a very new institution.

The idea was fairly simple. By injecting currency into the banking system (typically by buying government bonds), the Fed could supply commercial banks with more reserves and thus make them more willing—and able—to issue loans at lower and lower interest rates, which would incentivize businesses and people to borrow. Alternatively, by extracting reserves from the banking system (by selling government bonds), banks could be discouraged from issuing loans, thus increasing interest rates, and putting the brakes on economic activity.

By carefully managing interest rates, the Federal Reserve believed it could smoothen out the business cycle. If the Fed could slightly decrease interest rates during recessions, and increase them a little bit during upswings, they would offer the market a little boost when it’s in a slump and slow it down a bit when it’s getting ahead of itself.

That policy found a major critic in Hayek.

The Austrian believed that the Federal Reserve was sending false signals to the market by keeping interest rates artificially low. Cheap money was being used to invest in businesses, who used this capital to allocate more resources to their production processes. However, Hayek warned, there was no deferred consumption on the other end of the equation to match the future increase in production. Interest rates weren’t low because many people had low time preferences and were saving their money for future expenses; interest rates were low because the Fed made them so.

When interest rates would eventually rise and the creation of new credit would slow down, businesses would have to complete late-stage production—only to find that there was no real demand to match it. With no one to buy their goods, or at least not at the prices they had anticipated, businesses would have to lay off workers and possibly default on their loans, setting in motion a deflationary debt spiral.

When Hayek had arrived in the United States, the economy was booming, as both consumption and investment soared, but he came to realize that this could not last. The manipulation of interest rates was disturbing the emergence of spontaneous order across time. Instead of smoothing out the upswing and downturn of the business cycle, Hayek was concerned that the Federal Reserve was actually fueling it.

And indeed, when the Fed finally increased interest rates by the end of the decade, investments dried up while there was no increase in consumption to compensate for it. The Roaring Twenties ended with a bang in 1929 when the American stock market came crashing down. In the following years, the Dow Jones stock index lost almost 90 percent of its value, tens of thousands of businesses went bankrupt, unemployment soared, and—despite the Federal Reserve’s mandate to act as a lender of last resort—thousands of banks failed, too.

However painful, Hayek believed that the best course of action at that time was to let the deflationary debt spiral run its course. Where artificially low interest had ushered in a fake economic boom, the bust would recalibrate the economy to more sustainable levels; as unprofitable businesses went belly-up, profitable businesses could start scooping up their resources (including their employees) and put them to better use. It would probably take a while, but would eventually result in a more healthy economy.

In the midst of the astute economic crisis that later came to be known as the Great Depression, Hayek’s proposed solution was not very popular, however. Most people believed that something had to be done.

วัฏจักรธุรกิจแบบออสเตรีย

การอ่านรายงานประจำปี 1923 ของธนาคารกลางสหรัฐ (Federal Reserve) เป็นตัวกำหนดเส้นทางอาชีพของฮาเยกในฐานะนักเศรษฐศาสตร์ในอีกหลายทศวรรษต่อมา

ในเอกสารดังกล่าว ธนาคารกลางอเมริกันอธิบายว่าใช้การควบคุมปริมาณเงินอย่างไรเพื่อให้แน่ใจว่ากิจกรรมทางเศรษฐกิจมีเสถียรภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หน่วยงานการเงินของอเมริกาอธิบายว่าใช้อัตราดอกเบี้ยเป็นเครื่องมือนโยบายอย่างไร ซึ่งเป็นแนวคิดใหม่มากในเวลานั้น ที่เสนอโดยสถาบันที่เพิ่งเกิดใหม่เช่นกัน

ความคิดนี้ค่อนข้างง่าย โดยการอัดฉีดเงินตราเข้าสู่ระบบธนาคาร (โดยปกติจะซื้อพันธบัตรรัฐบาล) เฟดสามารถจัดหาเงินสำรองให้ธนาคารพาณิชย์มากขึ้น และทำให้พวกเขาเต็มใจและสามารถปล่อยกู้ด้วยอัตราดอกเบี้ยที่ต่ำลงได้ ซึ่งจะจูงใจให้ธุรกิจและประชาชนกู้ยืมเงิน หรือในทางกลับกัน โดยการดึงเงินสำรองออกจากระบบธนาคาร (โดยการขายพันธบัตรรัฐบาล) ธนาคารก็จะถูกยับยั้งไม่ให้ปล่อยกู้ ทำให้อัตราดอกเบี้ยเพิ่มขึ้น และชะลอกิจกรรมทางเศรษฐกิจ

โดยการจัดการอัตราดอกเบี้ยอย่างระมัดระวัง Federal Reserve เชื่อว่าสามารถทำให้วัฏจักรธุรกิจราบรื่นขึ้นได้ ถ้าเฟดสามารถลดอัตราดอกเบี้ยลงเล็กน้อยในช่วงเศรษฐกิจถดถอย และเพิ่มขึ้นเล็กน้อยในช่วงขาขึ้น พวกเขาจะให้แรงหนุนเล็กน้อยแก่ตลาดเมื่อซบเซา และชะลอตัวลงเล็กน้อยเมื่อเศรษฐกิจกำลังเร่งตัวเกินไป

นโยบายนั้นพบนักวิจารณ์สำคัญในตัวฮาเยก

นักเศรษฐศาสตร์ชาวออสเตรียเชื่อว่า Federal Reserve กำลังส่งสัญญาณที่ผิดแก่ตลาดโดยการรักษาระดับอัตราดอกเบี้ยให้ต่ำเทียม เงินราคาถูกถูกนำไปลงทุนในธุรกิจ ซึ่งใช้เงินทุนนี้เพื่อจัดสรรทรัพยากรเพิ่มเติมให้กับกระบวนการผลิตของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ฮาเยกเตือนว่า ไม่มีการเลื่อนการบริโภคที่ปลายอีกด้านของสมการเพื่อให้สอดคล้องกับการเพิ่มขึ้นของการผลิตในอนาคต อัตราดอกเบี้ยไม่ได้ต่ำเพราะคนจำนวนมากมีความพึงพอใจเชิงเวลาต่ำและออมเงินไว้สำหรับค่าใช้จ่ายในอนาคต อัตราดอกเบี้ยต่ำเพราะเฟดทำให้เป็นเช่นนั้น

เมื่ออัตราดอกเบี้ยเพิ่มขึ้นในที่สุดและการสร้างสินเชื่อใหม่ชะลอตัวลง ธุรกิจจะต้องทำการผลิตในขั้นตอนสุดท้ายให้เสร็จ แต่กลับพบว่าไม่มีอุปสงค์ที่แท้จริงมาตอบสนอง เมื่อไม่มีใครซื้อสินค้าของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ไม่ใช่ในราคาที่พวกเขาคาดการณ์ไว้ ธุรกิจจะต้องปลดพนักงานและอาจผิดนัดชำระหนี้ ซึ่งจะนำไปสู่วงจรหนี้แบบเงินฝืด

เมื่อฮาเยกมาถึงสหรัฐอเมริกา เศรษฐกิจกำลังเฟื่องฟู ทั้งการบริโภคและการลงทุนพุ่งสูงขึ้น แต่เขาตระหนักว่าสิ่งนี้ไม่อาจคงอยู่ได้ การแทรกแซงอัตราดอกเบี้ยนั้นรบกวนการเกิดขึ้นของระเบียบที่เกิดขึ้นเองตามกาลเวลา แทนที่จะทำให้วัฏจักรธุรกิจขึ้นลงอย่างราบรื่น ฮาเยกกลับกังวลว่า Federal Reserve กำลังเติมเชื้อให้มันเสียอีก

และแม้ว่าจะเจ็บปวด ฮาเยกเชื่อว่าในตอนนั้น แนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุดคือการปล่อยให้วงจรหนี้แบบเงินฝืดดำเนินไป ในขณะที่อัตราดอกเบี้ยต่ำแบบผิดธรรมชาติก่อให้เกิดการฟูตัวทางเศรษฐกิจปลอม การล่มสลายจะปรับเทียบเศรษฐกิจให้อยู่ในระดับที่ยั่งยืนขึ้น เมื่อธุรกิจที่ไม่ทำกำไรล้มละลาย ธุรกิจที่ทำกำไรก็จะเริ่มใช้ทรัพยากร (รวมทั้งพนักงาน) ของพวกเขาให้เกิดประโยชน์มากขึ้นได้ อาจต้องใช้เวลาสักพัก แต่สุดท้ายก็จะทำให้เศรษฐกิจแข็งแรงขึ้น

อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางวิกฤตเศรษฐกิจอย่างรุนแรงที่ต่อมาเป็นที่รู้จักในชื่อ The Great Depression วิธีแก้ปัญหาที่ฮาเยกเสนอก็ไม่ได้เป็นที่นิยมมากนัก คนส่วนใหญ่เชื่อว่าต้องทำอะไรสักอย่าง